Kot norweski leśny to rasa, która wśród miłośników kotów rasowych cieszy się dużym uznaniem. Jak wygląda i skąd pochodzi ten niezwykły kot? Co powinien wiedzieć przyszły opiekun tego kota?
Pochodzenie rasy
Rasa kota norweskiego leśnego jest uznawana z pochodzenia za naturalną, powstałą bez ingerencji człowieka, wskutek naturalnych selekcji w rodzimym środowisku, czyli Skandynawii. Nie jest znane dokładne pochodzenie i pojawienie się tego kota, jednak mówi się, że rasa to powstała dzięki krzyżowce krótkowłosych kotów posiadanych przez Wikingów i kotów długowłosych, jednak jest to tylko niepotwierdzona teoria. Pierwszy raz oficjalnie rasa ta została zaprezentowana na wystawie w Oslo tuż przed II wojną światową. Norweski kot leśny został uznany oficjalnie za rasę dopiero w latach 70, kiedy to zarejestrowała ją Międzynarodowa Federacja Felinologiczna. Niedługo potem rasa stała się bardzo popularna w całej Europie.
Budowa i wygląd kota norweskiego
Przedstawiciele kotów norweskich leśnych należą do grona ras półdługowłosych. Mają one dwuwarstwowe futro, które jest w pełni przystosowane do warunków klimatycznych panujących na Półwyspie Skandynawskim, chroniące przez przemoknięciem i niskimi temperaturami. Kot ten przypomina z wyglądu trochę swojego dzikiego kuzyna – żbika europejskiego. Posiada charakterystyczną kryzę w okolicach szyi, która dodatkowo zdobi jego gęste futro. Kot norweski leśny jest silnie zbudowany, ma dobrze zbudowane łapy, szerokie uszy z charakterystycznymi dla rysiów końcówkami. Uznaje się oficjalnie, że prawidłowa waga samców powinna wynosić od 6 do 10 kg, natomiast samic od 5 do 8 kg. Dostępnych jest wiele odmian umaszczenia.
Ogólna charakterystyka rasy
Kot należący do tej rasy jest niezwykle aktywny i sprawny, dzięki swojemu naturalnemu pochodzeniu. Wspina się dobrze nie tylko po meblach w domu, lecz również na drzewa. Kot norweski leśny pomimo swojego poważnego wyglądu jest raczej niekonfliktowy i łagodny, nie przejawia agresji wobec człowieka. Jest on raczej samodzielny i indywidualny, nie potrzebuje atencji, jednak przywiązuje się do swojego właściciela. Lubi towarzystwo innych zwierząt, innego kota, czy również psa. Do obcych z początku może być nie ufny, jednak po czasie się przyzwyczaja.
Żywienie / pielęgnacja kota norweskiego leśnego
Jako że kot ten lubi wymagające zabawy, zwłaszcza wspinaczkę, należy mu zapewnić dużo miejsca i swojej własnej przestrzeni, a najlepiej obowiązkowy duży pionowy drapak. Nie będzie, więc on nadawał się do ciasnego mieszkania. Należy również regularnie szczotkować jego futro, zwłaszcza w okresie linienia na wiosnę, kiedy kot traci cały podszerstek. Jeśli chodzi o żywienie, podstawą jest tu dieta mięsna, bogata nie tylko w mięso mięśniowe, ale również podroby takie jak wątróbka. Ważne, żeby karma nie zawierała składników takich jak cukier, czy spulchniacze. Najlepiej zainwestować, więc w dedykowaną dla rasy karmę, która dostarcza kotu wszelkich niezbędnych składników odżywczych.
Wady i zalety kota norweskiego
Zaletami tej rasy kota są bez wątpienia: inteligencja, szybka adaptacja, towarzyskość i przyjazność wobec innych zwierząt, a także ludzi. Przywiązuje się również nie jak większość kotów do miejsca, lecz głównie do człowieka. Wymaga jednak dużo miejsca na codzienny ruch, co wyklucza całkowicie właścicieli z małymi mieszkaniami. Wadą dla niektórych może być to, że kot nie przepada za nadmierną ilością pieszczot. Mogą wystąpić również u niego wady genetyczne i choroby np. choroba Andersena. Jest to dobry kot dla alergików, ponieważ jego ślina i gruczoły. skórne produkują bardzo mało alergenów.
Kot norweski – pytania i odpowiedzi
Rasowy kot tej rasy z rodowodem kosztuje od 1.5 tys. do 3 tys. złotych, jeśli mówimy o kociętach wykastrowanych, nieprzeznaczonych do dalszego rozmnażania. Te, które miałyby być przeznaczone dla hodowli, mogą kosztować od 3.5 tys. do 6.5 tys. złotych. W Polsce istnieje kilka hodowli specjalizującej się w tej rasie, muszą one być jednak uznane przez Polską Federację Felinologiczną (FPL).
Tak. Kot norweski leśny jest bardzo przyjazny wobec dzieci, jak i dorosłych.
Tak i jest to wręcz pożądane, aby kot ten miał swojego towarzysza, czy w postaci innego kota, czy też psa.
Zostaw komentarz